Na het werk heelhuids en gezond naar huis

veilig werken

 

Veiligheid op het werk kent vele gezichten. Zo is er een vertrouwenspersoon die zorgt voor sociale veiligheid, waarbij geen plaats is voor pesten of intimidatie. Of de veiligheidskundige: iemand die risico’s van werken in transport en logistiek zo klein mogelijk probeert te maken. Want dat die risico’s er zijn, bewijst het verhaal van Martin, die een ernstig ongeluk kreeg.

De vertrouwenspersoon

“Mijn deur staat open voor iedereen”

Thean van Spanje 🛞 is 62 jaar 🛞 woont in Emmer-Compascuum 🛞
werkt bij Royal Den Hartogh Logistics (voorheen de H&S Group) 🛞 is 8 jaar Learning & Development manager 🛞
was 30 jaar planner bij verschillende transportbedrijven 🛞 is 5 jaar vertrouwenspersoon

Een werkklimaat waar werknemers zichzelf kunnen zijn, zich veilig voelen en met plezier werken. Dat is voor vertrouwenspersoon Thean van Spanje sociale veiligheid. “Wie zich niet veilig voelt door bijvoorbeeld pesten of intimidatie gaat niet met plezier naar het werk. Dit kan leiden tot psychische en lichamelijke klachten met uiteindelijk niet meer werken als resultaat.” Bij Den Hartogh Logistics in Barneveld kan iedereen bij Thean terecht.

15% Van werkend Nederland krijgt te maken met pesten, roddelen, uitsluiting of seksuele aandacht van collega’s of leidinggevenden. Dat blijkt uit onderzoek van TNO. Schrik je van dat percentage?

“Ja, dat is veel. Ik hoop dat het bij ons lager is. Bij de Business Unit Liquid Food van Den Hartogh Logistics werken vijfhonderd mensen – de buitenlandse vestigingen meegeteld. Heeft 10% van hen last van ongewenst gedrag, dan zijn dat vijftig mensen per jaar. Ik vind dat vijftig mensen te veel. Je brengt zoveel tijd door op je werk. Als het daar onveilig voelt, heeft dat grote invloed op je leven. Ik heb dertig jaar als planner gewerkt en ben getrouwd met een vrachtwagenchauffeur. Ik heb hem gevraagd of hij naar een vertrouwenspersoon zou stappen als er iets zou spelen. Niet zo snel, was zijn antwoord. Die mannen geven niet snel toe dat er dingen spelen als pesterijen, discriminatie en uitsluiting. Ze kroppen dat op en komen pas bij mij als het al tijden speelt. Dat is jammer. Want hoe eerder je aan de bel trekt, hoe eerder een oplossing gevonden kan worden.”

Met wat voor vragen en problemen kloppen medewerkers bij je aan?

“Dat kan gaan over bijvoorbeeld pesten, discriminatie, persoonlijke problemen in de thuissituatie of verslavingen. Bij persoonlijke problemen is een luisterend oor soms al genoeg. Bij verslavingen verwijs ik ze door naar de bedrijfsarts. Met problemen als pesterijen en intimidatie ga ik zelf aan de slag. Mijn deur staat open voor iedereen. Ik spreek de taal van de chauffeurs en ben makkelijk benaderbaar. Vaak is het al genoeg wanneer ze hun hart kunnen luchten.”

Kun je een voorbeeld geven van sociale onveiligheid?

“Ik herinner me een oudere chauffeur die al lange tijd gepest werd door zijn collega’s. Vanaf zijn eerste werkdag werd hij buiten de groep geplaatst door een populaire collega. Een informele leider met een grote bek en de lachers op de hand. De chauffeur trok pas na jaren aan de bel bij zijn leidinggevende. Ik ben met hem in gesprek gegaan. Voor hem was het heel fijn om er met mij over te kunnen praten. ‘Eindelijk iemand die snapt waar ik het over heb’. Teruggaan naar zijn oude werkplek bleek geen optie. Er was te veel gebeurd. Nu werkt hij met plezier op een andere locatie. Met de aanstichter gingen we in gesprek over zijn gedrag. Het blijkt vaak dat iemand zich niet realiseert dat zijn gedrag grensoverschrijdend is. Ik ga altijd uit van het verhaal van het slachtoffer. Als die ongewenst gedrag ervaart, is dat het uitgangspunt om te zoeken naar een oplossing.”

Kun je alle meldingen die je krijgt oplossen binnen het bedrijf?

“Nee, helaas spelen sommige problemen te lang. Heeft iemand al lang last van pesten of discriminatie door een collega of een leidinggevende, dan is op een bepaald moment het vertrouwen weg. Blijkt dat het vertrouwen niet meer te herstellen is, dan zoeken we naar alternatieven. Ik weet nog dat een collega zich bewust werd van andere ambities door de gesprekken die we hadden. Die pasten niet bij de organisatie. Dus ging hij ergens anders werken. Vervolgens heb ik wel gesprekken gevoerd met de medewerkers uit zijn team. Want ik vind dat iedereen binnen het bedrijf verantwoordelijk is voor het creëren van een veilige werkomgeving.”

Wat doet een vertrouwenspersoon om sociale veiligheid te vergroten?

“Bij Den Hartogh hebben we vijf vertrouwenspersonen die werken met een gedragscode. Hierin staat hoe we met elkaar omgaan in dit bedrijf. Maar dat is niet genoeg. Ik geef ook ‘toolboxmeetings’ en organiseer overleggen met chauffeurs. Ik hamer er altijd op alert te zijn op medewerkers die buiten de boot vallen. Sociale veiligheid maak je samen. En dus let je op elkaar. Je kunt aan lichaamstaal vaak zien of iemand goed in z’n vel zit. En weet dat je altijd bij een vertrouwenspersoon aan kan kloppen. Kom gewoon binnenlopen voor een bakkie. Het hoeft niet direct een officiële melding te zijn.”

 

Tips van Thean
👀Let op je naaste collega’s. Merk je dat iemand zich anders gedraagt? Vraag eens wat er aan de hand is.
🙊Spreek de ‘grappenmakers’ aan als ze te ver gaan. Als je dat niet durft in de groep, zeg het dan eens één op één bij de koffieautomaat.
🤗Steek het slachtoffer een hart onder de riem. Geef hem of haar het gevoel niet alleen te staan.
📢 Meld het bij een leidinggevende als je vermoedt dat er iets speelt. Niet iedereen is mondig genoeg om voor zichzelf op te komen.
🛑 Meld intimidatie en ander ongewenst gedrag van een leidinggevende bij HR. Het slachtoffer is vaak bang voor gevolgen en zal dit niet snel zelf doen.

---

De veiligheidscoördinator

“Ik bemoei me met alles”

Alexia Bosman 🛞 is 59 jaar 🛞 woont in Rijswijk 🛞 werkt 11 jaar bij Logicall Installation Services (voorheen Rollema) in Delft 🛞
is 4,5 jaar veiligheidskundige en facilitair medewerker 🛞 opleiding: mbo-veiligheidskunde

Veilig werken en zonder kleerscheuren weer naar huis. Met heldere afspraken voor werknemers en werkgevers. Bij Logicall in Delft is Alexia Bosman verantwoordelijk voor de veiligheid van het personeel. “Ik bemoei me met alles. Van kantoor tot laaddock, van looppaden tot brandblussers. Alles om te zorgen dat er veilig gewerkt wordt.”

Rollema (logistiek, installatie en onderhoud) is twee jaar geleden overgenomen door Logicall. Op dit moment zijn jullie aan het verhuizen naar een nieuw pand. Wat is jouw rol?

“Het is voor mij een razend drukke periode. Heel leuk en ook spannend. Ik hou me met grote en kleine zaken bezig. Van het schrijven van een nieuw bedrijfsveiligheidsplan en een risico-inventarisatie (R&IE) tot de inrichting van het pand en het warehouse. Waar komen de looppaden, waar plaats ik brandblussers, veiligheidsvoorschriften, EHBO-dozen, noem maar op. Ons nieuwe warehouse is heel groot. We hebben nu veel meer overzicht. En dat maakt het werk een stuk makkelijker en veiliger. Laatst liep ik keihard tegen zo’n grote glazen deur aan, omdat ik dacht dat de deur openstond. Ik had echt een ei op mijn voorhoofd. Nu komen er stickers op de deuren.”

Hoe ben je veiligheidscoördinator geworden?

“Ik begon hier als schoonmaakster en beheerde ook de kantine. Ik ben nu nog facilitair medewerker, maar daar stop ik binnenkort mee. De voormalig directeur zag dat ik meer in mijn mars had en vroeg of ik veiligheidskundige wilde worden. Ik heb toen de mbo-opleiding veiligheidskunde gedaan. Ik ben erg leer- en nieuwsgierig en ik bemoei mij met alles en iedereen. Collega’s wijs ik op gevaarlijke situaties door bijvoorbeeld een geintje te maken. Zwaaien met opgeheven vinger werkt vaak niet. Medewerkers kennen me en stappen makkelijk op mij af als er iets is. Laatst kwam een jonge installateur naar mij toe en vertelde over een lastige klus die niet soepel verliep. Ik wil dan weten of het aan het materiaal lag of aan gebrek aan ervaring. Want een ongeluk is zo gebeurd. Schaam je niet als iets fout gaat, maar meld het bij mij. Van fouten kunnen we leren. Ik zeg altijd tegen medewerkers: als iets niet goed voelt, moet je het niet doen, dan stop je. Veiligheid gaat boven alles!”

Volgens STL gebeuren er in de sector zo’n 1.500 kleine en grote ongevallen per jaar. Om wat voor ongevallen gaat het dan?

“Vaak zijn het kleine ongelukjes, zoals een beknelde vinger of verstuikte voet. Meestal door haast of onoplettendheid. Maar ik heb één keer een ernstig ongeval meegemaakt. Het ging mis tijdens het plaatsen van een kluis. De lading kantelde. Een chauffeur raakte daardoor ernstig gewond. Dat ongeluk maakte diepe indruk op iedereen. Het was een eyeopener: we werken vaak op de automatische piloot.”

Hoe ga je om met zo’n ongeluk?

“Zo’n ongeluk zet alles weer op scherp. Onze medewerkers beseften dat het hun ook had kunnen overkomen. We werken vaak met zware ladingen als drankautomaten en kluizen. Door iets simpels kan het mis gaan. Door het ongeluk was iedereen zich bewust van de mogelijke gevaren en het belang van veilig werken.”

Hoe zorg je dat de kennis over veilig werken bij de medewerkers up-to-date is?

“Bij ons moet iedereen verplicht de opdrachten van de toolbox maken. Zzp’ers, chauffeurs en warehousemedewerkers. Ik mail ze de opdrachten elk kwartaal. Ook organiseer ik workshops voor het personeel. Daar maak ik altijd iets gezelligs van, door bijvoorbeeld wat lekkers neer te zetten en soms na afloop te zorgen voor een broodje. Een tijdje geleden vroeg ik onze mensen wat ze weten van veilig werken. Weten ze bijvoorbeeld hoe ze zware onderdelen moeten hijsen? En welke hulpmiddelen er zijn en hoe ze die moeten gebruiken? Het bleek algauw dat er kennis ontbrak. Dit jaar gaan daarom de meest ervaren medewerkers praktijklessen verzorgen. Ze hebben zich vrijwillig aangemeld en geven graag hun kennis door aan minder ervaren collega’s. Dat vind ik mooi, want samen maak je het werk veilig.”

Hoe veilig werk je zelf?

“De veiligheidsregels gelden voor iedereen in het bedrijf. Ik kom natuurlijk elke werkdag overal. Daar heb je die mevrouw van de veiligheid weer, hoor ik dan. Laatst liep ik het warehouse in zonder veiligheidshesje. Daar werd ik direct op aangesproken. Met een hoop gelach, natuurlijk.”

 

Tips van Alexia
⚠️ Bedenk bij alles wat je doet op je werk: veiligheid komt altijd op de eerste plaats.
💭  Denk eerst na voor je wat doet.
🧰 Controleer het materiaal waarmee je werkt voor je aan de slag gaat.
🚫 Probeer nooit een lading op te vangen. Loop weg.

 

---

Slachtoffer van een ongeval

“De brandweer heeft me bevrijd”

Martin Neyhoft 🛞 is 61 jaar 🛞 woont in Rotterdam 🛞 is 28 jaar internationaal chauffeur 🛞 werkte 28 jaar bij Bergwerff en rijdt sinds half maart op de bus bij de RET 🛞 is getrouwd met Monique 🛞 dochter Iris en kleinzoon Otis

Internationaal chauffeur Martin Neyhoft raakt twintig jaar geleden, op zijn verjaardag, ernstig gewond bij een verkeersongeval. Het gebeurt op de Duitse snelweg vlakbij Düsseldorf. Zijn rug is op zeven plaatsen gebroken. Na anderhalf jaar revalidatie zit Martin weer achter het stuur.

Op vrijdagmiddag 15 oktober 2004 was je op de terugweg van Italië naar Nederland. Je reed dubbelbemand en had net anderhalf uur geslapen. Toen ging het vreselijk mis.

Wat is er gebeurd?

“Meestal reed ik alleen op Italië. Maar dit keer reed ik samen met een collega. We hadden een vliegtuigmotor op de trailer. Die nacht hadden we over de Brennerpas doorgereden. Ik had uitgerekend dat ik rond een uur of vier ’s middags thuis zou zijn. Mijn vrouw had een verrassingsfeest voorbereid voor mijn 41e verjaardag. Nadat ik het stuur had overgedragen aan mijn collega, heb ik anderhalf uur geslapen. Ik zat me op de bijrijdersstoel aan te kleden toen ik in een flits zag dat het mis ging. Ik zette snel mijn voeten op de middenconsole. Daarna herinner ik me alleen nog flarden. Mijn collega schijnt vlak voor de botsing een black-out te hebben gehad. Misschien door vermoeidheid. Hij heeft de auto in een reflex naar links gestuurd. Met negentig kilometer per uur botsten we achter op een vrachtwagen die stilstond door een file. Als ik mijn voeten niet op de middenconsole had gezet, had ik nu geen benen meer gehad. De vliegtuigmotor die we vervoerden kwam door de klap dwars door de voorkant van de trailer heen. Mijn collega is door een Nederlandse chauffeur uit de wagen geholpen. Ik zat bekneld. Een arts heeft mij in de wagen gestabiliseerd en morfine gegeven. Daarna heeft de brandweer mij uit de auto bevrijd.”

Je kwam bij in het ziekenhuis in Solingen.

“Klopt. Mijn vrouw en dochter van elf waren erbij. Ze hebben die nacht aan mijn bed gezeten. Mevrouw Bergwerff, de vrouw van mijn werkgever, had ze naar het ziekenhuis gebracht. Het was erg traumatisch voor hen. Ik zag er niet uit. Mijn gezicht was pimpelpaars en dik. Over heel mijn lichaam had ik glassplinters. Ik had mijn pink en sleutelbeen gebroken en al mijn ribben waren gekneusd. Inwendig had ik bloeduitstortingen op mijn lever en longen en mijn rug was op zeven plaatsten gebroken. De pijn was ondraaglijk. Als er een potje pillen op mijn nachtkastje had gestaan, had ik die genomen. Na een week in Duitsland ben ik naar Nederland vervoerd. Ik heb nog een maand in het ziekenhuis gelegen.”

Hoe ging het revalideren?

“Ik had een op maat gemaakt korset en moest lopen met een rollator. De eerste keer dat ik op mijn benen stond was in het ziekenhuis. Ik heb een paar meter gelopen en was helemaal kapot. Ik heb gehuild van opluchting. De revalidatiearts vertelde dat het maar twee millimeter had gescheeld of ik had een dwarslaesie gehad. Ik ben wandelend het ziekenhuis uitgelopen. Mijn focus lag op lichamelijk herstel. Zwemmen en veel sporten, omdat ik half februari weer op de wagen wilde zitten. Dat heb ik gehaald, maar ik hield het niet lang vol. Na twee dagen stortte ik in. Ik zat huilend achter het stuur. Bij Bergwerff hadden ze in de gaten dat het niet ging. Thuis werd ik om het minste of geringste erg boos op mijn vrouw en dochter. Borden spaghetti vlogen tegen de muur.”

Wat was er met je aan de hand?

“Voor mijn gezin was het een heel zware periode. Mijn dochter herkende mij niet meer. Van een vrolijke weekendvader was ik nu altijd thuis en altijd boos. Door het ongeluk had ik posttraumatische stressstoornis (PTSS) gekregen. Uiteindelijk kwam ik bij een psychiater die mij medicatie voorschreef. Ook kreeg ik tips om met mijn boosheid om te gaan. Als ik woede voelde opkomen, moest ik in de tuin gaan staan en diep in- en uitademen terwijl ik mijn armen bewoog. Dat hielp.
Ik slik nu nog steeds medicijnen. Gelukkig niet zoveel meer als toen. Het helpt me om niet aan het ongeluk te denken. In totaal ben ik anderhalf jaar uit de running geweest. Met hulp van een re-integratie coach ben ik weer gaan rijden. Eerst twee uur in de week, toen drie en zo hebben we het langzaam opgebouwd. Dubbelbemand rijden wil ik nooit meer. Ik wil zelf het stuur in handen hebben. Bij Bergwerff hebben ze daar begrip voor. Ik heb veel steun van het bedrijf gehad. Mijn collega heb ik trouwens nooit iets kwalijk genomen.”

Hoe ging het financieel, in de anderhalf jaar na het ongeluk?

“We vielen terug op mijn basissalaris en dat was krap. Ik heb toen een zaakwaarnemer in de arm genomen die met de verzekeringsmaatschappij TVM-letselschade ging onderhandelen. Hij regelde alles voor mij. Van een goede stoel voor thuis tot een andere personenwagen en later ook het schadebedrag. Bij elkaar heeft dat vijf jaar geduurd.”

Ben je nog steeds chauffeur in hart en nieren?

“Met pijn in mijn hart heb ik ontslag genomen bij Bergwerff. Ik ga binnenkort als buschauffeur bij de RET in Rotterdam werken. Dat voelt als een mooi einde van mijn carrière. Want ik begon als touringcarchauffeur, ben internationaal vrachtwagen­chauffeur geweest en eindig als buschauffeur. Met meer tijd voor mijn gezin en kleinkind.”

 

Tips van Martin
💤  Zet je wagen aan de kant als je voelt dat je moe bent. Doe een korte powernap.
🔁 Als je dubbelbemand rijdt, schaam je niet om het stuur over te dragen als je vermoeid bent. Je hoeft geen 4,5 uur te rijden.
⏰ Ga uitgerust op pad. Veiligheid van jezelf en andere weggebruikers gaat voor alles.